Mama mamie wilkiem

Ostatnio coraz częściej na blogach i forach, ale tez w codziennym życiu obserwuję walkę mam o to, której racja jest lepsza. Mamy zaczynają przebijać się w opiniowaniu i wydawaniu osądów po jednym przeczytanym zdaniu, fragmencie życia czy cudzej opinii.

Sam fakt urodzenia dziecka nie sprawił, że kobieta z automatu stała się ekspertem w dziedzinie wychowania dzieci i nie oznacza, że jej sposób na wychowanie jest najlepszy. Czy nie możemy popełniać błędów i je naprawiać i samodzielnie podejmować decyzję na temat wychowania a potem samodzielnie ponosić za nie odpowiedzialność? Dlaczego jest tak, że fakt posiadania potomstwa upoważnia nas do nauki innych jak mają żyć i co powinni robić? Gdyby był uniwersalny i niezawodny sposób na wychowanie to przecież każdy by z niego korzystał.

Irytują mnie dyskusje na temat czasu karmienia dziecka piersią, nocnikowania odsmoczkowywania czy częstotliwości kąpieli, gdzie każda z mam ma własną metodę i przekonana, że jej jest najwłaściwsza, nie argumentuje a jedynie stwierdza, że „ moja jest najmojsza” a kto uważa inaczej ten głupi.

Dlaczego, skoro same nie znamy innych sposobów to zakładamy, że są gorsze?

Jestem typem człowieka, który nie lubi słuchać dobrych rad, ale nie uważam, że zjadłam wszystkie rozumy i tylko ja wiem jak należy wychować dziecko i ogromnie irytują mnie mamy, które mówią, „Wiem lepiej bo jestem mamą”.

 Z jednej strony rozumiem, bo zna dziecko lepiej, ale z drugiej przecież nie ma do niego instrukcji obsługi ( no chyba, że to tylko ja nie dostałam w gratisie). Najbardziej boli mnie jednak ta zawiść i złość mam, których rad nie słucham. Zastanawiam się, czy fakt, że wychowuję dziecko inaczej oznacza, że jestem złą albo co gorsza głupia mamą. I kto dał innym mamom  prawo do osądzania i oceniania?

Dlaczego potępiamy mamy, które żyją czy robią inaczej, a przede wszystkim co nam do tego?

Co kogo obchodzi ile dziecko ssie pierś, jak długo było pieluchowanie i do kiedy ssało smoka? Czy tym sposobem mama podbudowuje własna samoocenę czy to na zasadzie pseudo dobrych rad? Zastanawiam się, czy po takich osądach robi się lżej na sercu? Czy pojawia się poczucie zrobienia dobrego uczynku zamiast świadomości , że takimi ocenami można kogoś skrzywdzić? Czy potępiając inne mamy i ich wychowanie czujemy się lepszymi i bardziej wartościowymi mamami dla naszych pociech?

Ja osobiście wychodzę z założenia, że nie wdaje się w dyskusję w sprawach, które mnie nie dotyczą i nie mogę pojąć, jak ktoś może potępić zachowanie innej mamy, gdy sam jeszcze nie doszedł do tego etapu? Zdania w stylu „Ja nigdy nie będę….”, „Ja mam zamiar….”, „ Jak u nas się zacznie….”i tu mądrości mamy, które średnio po kilku miesiącach są weryfikowane przez dziecko już działają mi na nerwy.

To, że urodziłyśmy dzieci nie upoważnia nas do oceniania i potępiania innych, bo przecież na to tez patrzą nasze dzieci i to im dajemy przykład jak żyć, a czy potępianie innych za to, że są inni to dobry przykład?