Kto ma prawo decydować o życiu mojego dziecka?

Jestem matką, nosiłam pod sercem swoje maleństwa i urodziłam je nie dla świata, ale właśnie dla siebie. Pielęgnowałam je gdy były jeszcze w moim brzuchu i dbałam by rozwijały się prawidłowo, więc dla mnie logiczne było, że ja i tylko ja z moim mężem jesteśmy osobami, które powinny mieć wpływ na to jak będą wychowywane nasze dzieci. Nic bardziej mylnego. Moje dzieci niejako z automatu po przyjściu na świat stały się własnością osób trzecich a ja mogę tylko bezradnie patrzeć jak osoby postronne wpływają i często kształtują je nie dając mi prawa wyboru.

Szczepienie

Temat rzeka. Każdy wyraża własne zdanie na temat skuteczności i szkodliwości szczepienia,ale ten post nie będzie o tym, czy jestem za czy przeciw, ale o tym, że jestem zmuszana do podejmowania decyzji nie bacząc na skutki dla mojego dziecka, ale na dobro ogółu.

Prawdą jest, że zagrożenie związane z nieszczepieniem lub też zaszczepieniem i potem powikłaniami poszczepiennymi spoczywają tylko na rodzicach więc skąd pomysł, by ktokolwiek poza nimi mógł decydować o rodzaju ilości i czasie tych szczepień?

Emisie szczepiłam zgodnie z kalendarzem szczepień, na te szczepionki, które moim zdaniem były dla niej konieczne, niestety nieświadoma konsekwencji i powikłań poszczepiennych. Lekarka jako niepożądane skutki poszczepienne podawała obrzęk i zaczerwienienie, a ulotki szczepionki nie widziałam na oczy. Dopiero po 2 szczepieniu Lili wpadł mi w ręce artykuł na temat szczepień i ryzyku jakie się z nim wiąże. Nasza pediatra nie uważa, że szczepienie nawet dzieci zakatarzonych może być dla nich niebezpieczne i w żaden sposób nie chce ze mną rozmawiać na temat powikłań po szczepieniu. Na bilansie 2 latka o którym pisałam tutaj (link) wspomniała, że Emi jest niezaszczepiona na pneumokoki, co może spowodować sepsę i w konsekwencji śmierć dziecka, więc zaleca takie szczepienie.

Lila jest przeziębiona a termin 3 szczepienie już minął a ja dostaję informację, że muszę zaszczepić ją jak najszybciej, bo poprzednie szczepionki mogą przestać działać a skutki to ciężkie powikłania pochorobowe. Pani pielęgniarka poinformowała mnie, że NOP praktycznie nie występuje niezaszczepienie= śmierć dziecka. Przyznam, że jak czytam artykuły matek, których dzieci cierpiały  na NOP to taka odpowiedź mnie nie satysfakcjonuje. Nie chodzi o to, że nie chcę szczepić, ale o to, że mam prawo wiedzieć jakie powikłania mogą spotkać moje dziecko, co może się zdarzyć gdy zaszczepię oraz gdy tego nie zrobię. Potraktowanie rodzica jako świadomego swoich praw obywatela a nie jako niedoinformowanego głupka, któremu Państwo musi narzucić wybór, bo inaczej sam zrobi sobie krzywdę znacznie ułatwiło by mi dokonywanie wyboru na temat ilości i rodzajów szczepionek jakimi faszerowane są moje dzieci. W końcu dla mnie nie liczy się dobro ogółu a dobro mojego dziecka, niestety dla innych ogół jest ważniejszy niż pojedyncze istnienia, a ja nie chcę by takie potraktowanie wpłynęło na zdrowie, albo życie moich dzieci. Zamiast nakazów i straszenia wystarczy rozmowa i wytłumaczenie problemu z każdej strony, bym była świadoma plusów 

i minusów i sama była w stanie ponieść konsekwencję wyboru.

Szkoła

Rozumiem potrzebę wysyłania dzieci o rok wcześniej do szkoły, bo w końcu młody podatnik zasili budżet Państwa o rok wcześniej, więc jest szansa, że emeryci dostaną emerytury rok dłużej, ale znów rodzi się pytanie dlaczego dla dobra ogółu i obcych mi ludzi moje dziecko musi wcześniej rozstać się ze mną i o rok wcześniej zasilać szeregi szkoły? Ani ja ani nikt w mojej rodzinie nie liczyna emeryturę i jako świadomi obywatele sami zabezpieczamy się na czas po pracy oszczędzając. Nie są to tak ogromne kwoty jakie zabiera nam ZUS, bo niestety do niego trafia prawie połowa naszego wynagrodzenia, ale sami oszczędzając zgromadzimy więcej, bo nie płacimy comiesięcznych pensji całemu molochowi. Ja nie liczę na emeryturę, więc mam prawo chcieć, by moje dziecko nie musiało stać się narzędziem do produkcji pieniędzy dla rządu.  Wysłanie 6 latka do szkoły nie jest złym pomysłem, ale realizacja niestety jak zwykle okazała się klapą. Łączenie dzieci o 6 do 12 lat w jednym budynku, wspólne szatnie, pełne 45 minutowe lekcje bez możliwości wyjścia do toalety i tępienie zdolności dzieci to standard w polskiej szkole, więc dbając o prawidłowy rozwój mojej córki wszystko się we mnie buntuje, gdy myślę o posłaniu jej w tym wieku do szkoły. Emi jest zdolna i prawidłowo się rozwija i mimo, że ma dopiero 2 lata ja już zastanawiam się co się będzie działo gdy wyruszy do szkoły. Nie tylko nowe otoczenie, nie tylko nowi znajomi, ale też pewne „standardy nauczania”, które są dla mnie nie do zaakceptowania. Dlaczego jakiś mniej lub bardziej sympatyczny urzędnik państwowy wie lepiej w jakim wieku dziecko powinno rozpocząć naukę w szkole. Dlaczego dorosła osoba decyduje, że dziecko musi osiągnąć pewne umiejętności do określonego wieku i jak tego nie zrobi zostaje ukarany cofnięciem na drugi rok czy przykrym opisie na świadectwie. Wiele krajów zrezygnowało z ocen na rzecz indywidualnego rozwoju maluszków a u nas znowu generalizacja i dobro ogółu wzięło górę nad zdrowym rozsądkiem i dbaniem o komfort poszczególnych dzieci. Nie rozumiem dlaczego, ktoś kto mnie nie zna nie wie jak żyje ma prawo mówić mi jak powinnam wychowywać swoje dzieci.

Media.

Czytaj, baw się, kupuj tylko edukacyjne zabawki, nie krzycz, nie pouczaj, nie karaj, nie zwracaj uwagi. Pozwalaj na wszystko. Takimi tekstami jestem zasypywana codziennie i nic w tym dziwnego,
 że gdy zajęta domem nie znajdę czasu na zabawę z Emi wieczorem zżerają mnie wyrzuty sumienia. W końcu co ze mnie za matka, skoro nie pobawiłam się z Emi a pozwoliłam, by bawiła się sama i to jeszcze bez mojego nadzoru bo w zamkniętym pokoju. Co ze mnie za matka, skoro po zamknięciu drzwi przez Em nie zaglądam nie kontroluje a pozwalam jej na pełną swobodę, w końcu to jej pokój. Co ze mnie za matka, że nie poleciałam do psychologa, gdy Emi przyszła z pokoju z Mateuszkiem jej niby kolegą i kazała go nakarmić niby zupką. Jacy z nas rodzice, skoro nie czytamy codzienne Em na dobranoc a tylko wtedy, gdy uda się nam zagonić ją wcześniej do spania. Co z nas za wychowawcy, skoro nie radzimy sobie z jej buntem i posyłamy do kąta. W końcu jaki dajemy jej przykład, gdy wieczorem po kolacji zamiast lecieć i myć zęby bawimy się na kanapie a potem pozwalamy iść spać z nieumytymi. Co z nami nie tak, jeżeli kupiliśmy jej zabawkę, która nie rozwija motoryki, nie wpływa na percepcję i nie uczy a jedynie jest fajną zabawką ( a takich coraz mniej ).

Codziennie przed zaśnięciem myślę o minionym dniu o tym jakich musiałam dokonać wyborów i pochodzę do wniosku, że świat zwariował. Moja Emi uwielbia bawić się sama. Często wychodzi do swojego pokoju zamyka drzwi i mówi „ Mama nie ić”, więc nie wchodzę. W nim bawi się lalkami, w domek, klockami całkowicie bez mojego udziału a ja w pełni świadoma jej na to pozwalam. Dlaczego? Bo ja się tak wychowywałam, bo mnie nikt nie stymulował, nie edukował i nie wypływał na moją inteligencję a robiłam to sama. Bo gdy rodzic jest zawsze obok wymyślając zabawy, to nie umie wymyślać ich samo. Mnie wystarczyła kartka i kredki do kilkugodzinnych zabaw, w rysowanie, tworzenie łamigłówek, zabawę w szkołę i sklep. Nie potrzebowałam drogich i wymyślnych zabawek, by moje dzieciństwo było pełne fantazji i pasji, więc czemu moja córcia musi to mieć? Czy nie poradzi sobie z własną wyobraźnią? Czy jeżeli nie poczytam jej bajki, a postawie do kąta sprawia, że jestem złym rodzicem nie dbającym o potrzeby dziecka?

Nie cierpię generalizowania i wrzucania do jednego worka a wymuszanie na mnie obowiązku zabawy z dzieckiem sprawia, że traktuje to jak obowiązek a nie zabawę, bo w końcu codziennie musi być przynajmniej pół godzinki tak? A co jak dziecko nie ma ochoty, kiedy ja mam czas? A co gdy dziecko nie lubi jak się mu czyta? Mam to robić na siłę bo tak trzeba? Dlaczego ktokolwiek poza mną rości sobie prawo do wpływu w życie moje i mojej rodziny?

Ciotka dobra rada…

Jak to jeszcze w pieluszce?,  Ile karmiłaś piersią?, Czemu karmisz mm? Za dużo karmisz, bo Lilka pulchniutka. Emi jakaś niedożywiona, bo strasznie chuda.

Gdybym za każdy taki komentarz osób mi bliższych lub dalszych dostawała 5 dla Em skarbonka pękała by w szwach. Co komu do tego ile, jak i czy w ogóle karmię karmiłam piersią? Piersi to część mojego ciała i tylko ja mam prawo decydować co z nimi robię. To samo dotyczy załatwiana się moich dzieci. Przepraszam, ale ja nikomu w majtki nie zaglądam, czy ma problem z pęcherzem, z nietrzymaniem moczu czy hemoroidami więc czemu mam odpowiadać na bezsensowne pytania na temat   kup mojej córki? To gdzie się załatwia, jak i jak często to tylko moja i jej sprawa i nikomu nic do tego.

Chcę karmić 3 lata, nie chcę wcale- moje dziecko, moje piersi -moja sprawa. Dlaczego obcy ludzie roszczą sobie prawa do ingerencji w sposób wychowania mojego dziecka?

Nie zaakceptuję wścibstwa, ingerencji i wpływania na moje decyzje, bo skoro to moje życie, to mam prawo sama o nim decydować. To samo dotyczy moich dzieci i męża- nikt nie ma prawa pouczać, moje decyzje i moje konsekwencje.