Chwila nieuwagi...

Czasami wystarczą ułamki sekund i jedna niewłaściwa decyzja… źle zapięty pas, zbyt duży kawałek do połknięcia, mleczko do mycia wanny czy płyn na umywalce, niedomknięta szafka z chemią czy źle zabezpieczone meble lub okno….

Lilka się zadławiła. Karmiłam ją kaszką i w pewnym momencie zaczęła się dusić. Próbowała odkaszlnąć, ale  nie mogła. Zrobiła się czerwona. Szybko wypięłam ją z fotelika położyłam na kolanach i zaczęłam klepać po plecach. Zwróciła i zaczęła oddychać. Całe zdarzenie trwało ok. 30 sekund. 30 sekund grozy z których nie mogę się otrząsnąć. Dotarło do mnie, że gdyby oddech nie powrócił pomoc nie dotarłaby na czas. Przecież to maleństwo i mimo, że mieszkam blisko szpitala to kilka minut bez tlenu byłoby tragiczne w skutkach. Chwila nieuwagi, a konsekwencje tragiczne….

Czy umiałabym sobie wybaczyć, gdyby to z mojej winy mojemu dziecku stała się krzywda? Czy umiałabym wybaczyć komuś, gdyby to on zawinił? Czy dałabym radę żyć ze świadomością, że którejś z nich już nie ma?

Myśli wariują w mojej głowie a ja nie mogę przestać się trząść. Przecież w jednym momencie mogłam stracić wszystko- swój największy skarb…

Codziennie uświadamiam sobie, że nigdy nikogo nie kochałam tak mocno i dla nikogo nie byłabym w stanie poświecić tak wiele. Bez nich moje życie stałoby się jałowe i bezbarwne- to one nakręcają mnie i dla nich widzę sens działania. Oddałabym własne życie dla nich bez zastanowienia, bo bez nich mojego życia nie ma….

Tak ogromnie je kocham, że aż serce boli, gdy myślę, że mogłoby im się coś stać. Nie wyobrażam sobie jak mogłoby wyglądać moje życie, gdyby dane mi było doświadczyć macierzyństwa by potem je stracić. Ten ból połączony ze strachem był nie do zniesienia.

Gdyby coś im się stało moje serce po prostu by pękło a ja zostałabym pusta jak wydmuszka, bez emocji, bez chęci do życia bez siebie.

Zbieram się do życia i tulę każdą z mam, które musiały doświadczyć tych uczuć, by na końcu został tylko ból. Współczucie to za mało a żadne słowo nie ukoi dostatecznie. Przytulam Was a Wy przytulcie mnie bym przestała płakać i się bać. Dziś zajrzałam w przedsionka piekła, by móc wrócić i znowu żyć, bogatsza o nowe uczucia związane z macierzyństwem- strach. Idę tulić każdą z nich i powiedzieć jak ogromnie je kocham, a ten strach zachowam w sercu, by pamiętać, że zawsze bez względu na pośpiech i obowiązki bezpieczeństwo i uwaga dla dzieci muszą być na pierwszym miejscu.